Letero al la edzino

Misteraj, mutaj floroj en la valo.
Ululas la silent’ en mia mensĝangalo.
Mi krias vane, surde—sen respondo:
Serbio svene. El la fora mondo
jen via voĉo traplektas sonĝon mian;
kaj venas tag’, sed ĝin mi aŭdas ĉiam.
Silenton do, dum ĉirkaŭ mi ekzumas
filikoj friskaj, kaj min alpalpumas.

Ho, kiam povos vin mi vidi nove?
Vin, kiu firma estis, psalme, ĉiopove
kaj belis kiel lumo, kiel ombro.
Mi trovus vin en blindo, mutan sombro.
Vi estas ĉe mi. Al okuloj—por mi
vi ŝvebas elen, mens’ vin povas formi.
Realo estis vi, nun revo sankta.
En puton de l’ bub-aĝo refalanta,

ĵaluza mi postulas amkonfeson,
vi donu, kiel iam la promeson
pri ligo nia. Brilas amespero,
sed krudas ree vojo de la vero:
mi scias, vi edzin’ jam mia estas,
sen nin tri limoj brutaj disarestas.
Aŭtunas jam, ĉu velk’ min plu katenos?
Pri kisoj niaj bild’, pli akra, venos.

Miraklojn kredis mi, sed ili pasis,
kaj bombmaŝinoj sur ĉiel amasis.
Okulobluon vian mi admiris,
sed bombflugantoj ĝin en nubon tiris—
atakopretaj. Kaj mi tamen spiras.
Kaptit’ mi estas; kion mi aspiras,
mi juĝas sobre. Tamen, foj’ post fojo
mi marŝas sur l’ anima longa vojo;

mi migris landojn en ardaĵ’ purpura,
se devos, min mi sorĉos tra la nura
flamar’ por spiti ĉion, hejmen veni,
mi povos kruste min alkroĉe teni.
Valora, pli ol armilar’, potenco,
la mut’ de viroj en danĝerodenso
trankvilon donas. Kvazaŭ friska flu’—
min volvas sobro de l’ duoble du.