Kvara eklogo

               POETO:
Nur demanditus mi kiel embrio. . .
Sciis, mi jam sciis, kiel nun!
La mondon ne! ĉar kruda!—ploris krio,
dampe frapas min la ombro, tranĉas min la lum’!
Mi restis viva. Duras jam kranio.
Fortiĝis pulmoj pro la larĝa plorario.

               LA VOĈO:
Vin ĉiam al la bordo trudis
la ruĝaj ondoj de morbilo, skarlatino.
Vin foje volis gluti lago—tamen vin elsputis.
Kion vi pensas, kial ŝirmis tempo vin en polmo?
La kor’, hepato, la du-ala pulmo,
la suka kaj enigma maŝinaro
vin servas. . . kial? la terura lonicero,
ne plektas vian karnon la kancero.

               POETO:
Naskata mi protestis. Tamen estas jen mi.
Plenkreska. Vi demandas: kial? Mi ne scias.
Mi revis esti ĉiam nur libera,
inter gardistoj mi nun letargias.

               LA VOĈO:
Vi marŝis pintojn brilajn en la ventoj,
Kaj vidis, vesperiĝe, inter la arbustoj
ŝrumpantaj surgenui mildan kapreolon,
vi vidis rezingutojn sur sunplenaj arbobrustoj,
virinon junan nuda el rivero borden paŝi,
surflugis foje vian manon la lukano. . .

               POETO:
Kaptita mi eĉ tion ne plu vidas.
Fariĝi monto, herbo, birdo mi avidas. . .
konsolo papilio-penso,
diiĝo pala. Helpu min libero
patrujon trovi de la menso!

La pinton, boskon, junulinon kaj arbustojn,
flamventon de la flugilpar’ anima!
Kaj renaskiĝi por la novo monda,
kiam en orvapora bril’ sublima
aŭroron vekas suno alvenonta.

Silent’ ankoraŭ, sed jam ŝtormo spiras,
maturaj fruktoj lulas sin sur branĉoj.
La papilion pelas milda forto.
Inter la arboj jam blovetas morto.

Mi scias jam, por mort’ mi maturiĝas,
min levas kaj faligas tempo onda;
kaptita estas mi kaj solo kreskas,
lantete, kiel ŝvelas lun’ ekronda.

Libera estos mi, la tero min absolvos,
la mondo frakasita supertere lace
flametos. La skribotabuloj diskreviĝis.
Ekflugu per flugiloj pezaj mens’ aŭdace!

               LA VOĈO:
Sin lulas frukto, falas se matura;
vin trankviligos memorplena, mola tero,
Sed skribu de l’ koler’ per fumo—se la dura
terglobo diskreviĝis—sur ĉielo!