Miklós Radnóti

Jam kiom longe intencas mi por vi
esence, sole kaj nur unuscene  
stelaron kaŝan de la am’ disvolvi.
Sed kiel esto vi tumultas ene
kaj iam ankaŭ firmas, eternas kaj inundas
kiel en rok’ la ŝtoniĝintaj konkoj.
Sin movas nokto, pro la luno buntas,
ĉasas je zume flugaj etaj sonĝoj.
Eĉ nun ne povas mi al vi tion prezenti,
kion signifas por mi dumlabore
sur mano vian ŝirman vidon senti.
Kompar’ maltaŭgas, ĝin mi ĵetas foren.
Kaj ĉion ĉi mi morgaŭ rekomencos,
ĉar mi valoras kiom poemvorto,
ĉar tion mi ĉiam ekscite pensos
ĝis restos el mi haroj kaj ostar’ post morto.
Vi lacas, same mia tago longa estas.
Kion plu diri? Aĵoj sin rigardas
Kaj laŭdas vin, sukeropeco vin atestas
surtable, mielgut’ falinta haltos
sur tuko, brilas kvazaŭ globo ora.
Ektintas pro si mem jen glas’ malplene.
Ĝojas kunvivi vin. En tempo pora
mi kantos ĝin, vidantan vin dumvene.
Tuŝadas vin falada sonĝ’ obskure,
flugas de via frunt’ ka redescendas,
dormeme adiaŭas vi okule,
via harar’ disflagre sin etendas.
Palpebroj viaj vibras jam en dormo,
man’ surkusenen falas—betulbranĉo.
Sed en vi dormas mi—ni estas sama mondo.
Ĉi tie aŭdas mi: jen iras ŝanĝo
de la misteraj, saĝaj sulkoj
                                      sur via friska polmo.