Julius Balbin

The Bitch of Buchenwald

Translated by Charlz Rizzuto

Introduction by William Auld

Holocaust Series Chapbook 1
Series Editor: Stanley H. Barkan

Cross-Cultural Communications
Merrick, New York

1986

Enhavo / Content

INTRODUCTION
GETTOJ / GHETTOES
ĈI-NOKTE / TONIGHT
STRANGOLITAJ KRIOJ / STRANGLED CRIES
88834
MAUTHAUSEN
ELI, ELI, LAMA SABAĤTANI? / ELI, ELI, LAMA SABACHTANI?
LAMENTO POR LA CIGANOJ / LAMENT FOR THE GYPSIES
LA HUNDULINO DE BUCHENWALD / THE BITCH OF BUCHENWALD
REINHARDT HEYDRICH
NIA SOLA POSEDAĴO / OUR SOLE POSSESSION
LUSIA
SAUBERKEIT
NI, LA POSTVIVANTOJ / WE THE SURVIVORS
ABOUT THE AUTHOR & TRANSLATOR

Dichtung ist die Vergangenheit,
die in unseren Herzen bricht.

Poezio estas la pasinteco
kiu rompiĝas en niaj koroj.

Poetry is the past
that breaks in our hearts.

— Rainer Maria Rilke

INTRODUCTION

Poetry written originally in Esperanto is a unique phenomenon. It forms a literary tradition that encompasses almost a century and all the continents of the world; it links people of the most diverse races and nations. Its language is rooted in no particular geographical locus but in the universality of human emotions and psychological experiences. This language is a native inheritance of very few people but, at the same time, a creative vehicle of surprisingly many. It is a language that appeared in the world as a so-called “planned” or “artificial” language, and that, with the passing of time, has become a natural tongue conforming to all linguistic criteria postulated, for example by Chomsky: a language of a world-wide community which feels (besides its respective national attachments) a solidarity with its speakers in all parts of the world. That solidarity, regrettably, was the cause for the martyrdom of so many Esperanto speakers, who suffered and perished because of their Esperantism under various tyrannies, as noted, for instance, by Solzhenitzyn in his Gulag Archipelago. Thus, Esperantist culture is founded not only on idealism but also in blood.

Like other arts, poetry has its source in human sensibility. Its particular characteristic is that it is an art created by means of a language, and, for that reason, it seems less universal than other arts, such as painting or music. This is why poets usually write only in their own language, i.e., the language of which they are native speakers or in the environment in which they grew up and were educated. To write in a “foreign” language entails a thorough command of that language, which only very few specially gifted individuals are capable of acquiring. But since Esperanto lacks the whole superstructure of nationality —being everybody’s language— everybody can appropriate it without any feelings whatsoever of psychological bondage or inferiority. It may become one’s “own” language because it was elected and in no way imposed.

Poetry is born out of the entire life experience of the poet. When a poet is spiritually and emotionally linked to the concept of unitary mankind, it is natural that his artistic vision should be realized in an international language. The plasticity and expressiveness of Esperanto are such that the language itself invites one to poetic self-expression (which cannot be experienced by those who do not know the language or who think about it only theoretically); and so, for many, it is a language for uninhibited and intimate self-exploration.

It is in the framework of this milieu that Julius Balbin writes poetry. Like many Americans, he was born and spent his early years in another part of the world. And, in the same way, as he found and continues to feel solidarity with the national community which adopted him, he also found and continues to feel solidarity with the politically and religiously neutral community of the Esperantists whose language he finds congenial to the writing of his poetry.

— WILLIAM AULD, President
The Esperanto Academy

Dollar, Scotland
January, 1985

GETTOJ	GHETTOES

Estis gettoj en la Mezepoka Eŭropo kaj estas gettoj en Moderna Usono. Sed ie inter la du regis mallumo pli densa ol ajna epoko: la gettoj de Varsovio Vilno Lodzo Krakovo... Aĥ, la perfida homonimeco de la homa lingvo!	There were ghettoes in Europe’s Dark Ages and there are Ghettoes in America’s Promised Land. But somewhere between the two lurked a darkness dimmer than any age: the ghettoes of Warsaw Vilna Lodz Cracow... Ah, the treacherous homonymy of our imperfect language!

ĈI-NOKTE

TONIGHT

Ĉi-nokte
la silento de mia ĉambro
pezas sur mia brusto

Dum mi horortremas
la silento de mia ĉambro
morttukvolvas milionojn:
la utero
de l’ abortigita
mondo

La silento de mia ĉambro
estas la ĉerko
de mia martir-patrino

La silento de mia ĉambro
forglutis
la vekriojn
de mia pastinteco

La silento de mia ĉambro
estas graveda
kun la sono
de via voĉo
diseĥanta
la plorveojn
de tiu tago
kiam ni estis
disigitaj

La silento de mia ĉambro
atendas pacience
tamen
vi
ne
vokos
min
ĉi-nokte

La silento de mia ĉambro
estas kvazaŭ la silento
de Dio

La silento
de mia ĉambro
subite
ekŝrikas
el la
uteraj profundoj
de l’ despero
ĉi-nokte

Tonight
the silence of my room
weighs
on my chest

As I shudder
the silence of my room
enshrouds millions:
the womb
of the aborted
world

The silence of my room
is the coffin
of my martyred mother

The silence of my room
has swallowed
the cries
of my past

The silence of my room
is pregnant
with the sound
of your voice
that rings
with the screams
of that day
we parted

The silence of my room
is waiting patiently
yet you
are not
going
to call me
tonight

The silence of my room
is like the silence
of God

The silence
of my room
suddenly
starts
shrieking
from the womb
of despair
tonight

STRANGOLITAJ KRIOJ

STRANGLED CRIES

Tutan nokton ni restis sekuraj
tenante unu al alian tenere
kaŝitaj en malgranda kamero
malantaŭ pezega ŝranko.

Ektagis kun la minaco de l’ morto
brueganta el laŭtparoliloj
al ĉiuj sin kaŝantaj getto-loĝantoj.

Embuskitaj de paniko
ni treme elpaŝis el la pordoj
al la grizaj stratoj
kie ni estis kune kun terorizita amaso
kaptitaj de SS-anoj
kaj judaj policistoj
batantaj nin per kolboj kaj vipoj.

En nia paniko kaj teroro
ni diskuris ĥaose
sed la kolboj kaj vipoj
apartigis nin en du kolonojn.

Mia patrino kaj mi
ankoraŭ alkroĉitaj unu al la alia
estis disigitaj
de vipanta judo.

Nur germanaj obscenaĵoj
kvazaŭ sputo
frapis la silenton
de strangolitaj krioj.

Inter la kaptitaj
neniu sciis
kiu el la du kolonoj
estos nun transportita
al la malproksimaj mortfabrikoj.

Mi ankoraŭ povas vidi
tra la brumo de larmoj
la vizaĝon de mia patrino
same subigitan kiel ŝia
gestado despera
ke mi restu trankvila.

All night we remained secure
clutching each other
as we hid in a closet
behind a heavy cupboard.

Dawn broke with the threat of death
blaring from loudspeakers
to all hiding ghetto dwellers.

Panicked, we shakily stepped
from our doors onto gray streets
where we were herded by the SS men
and kapos beating us
with rifle butts and whips.

In our terror,
we randomly dispersed,
but the blows
severed us into two columns.

My mother and I
—still clinging to each other—
were separated
by a whip-wielding Jew.

Only German obscenities,
like spit,
struck the silence
of strangled cries.

Among the seized,
no one knew
which of the two columns
would be transported
to far-off death factories.

I can still see
through the mist of tears,
my mother’s face
subdued, gesturing me
to be calm.

88834	88834

Jam antaŭ la invento de la komputero mi estis nura numero tatuita sur mia brako kaj la homa konscienco Laŭ mia sento estas eble ke ĉi-lastan la scienco kaj tekniko en sia triumfa progreso finfine malinventos	Long before the invention of the computer I was a mere number tattooed upon my arm and humanity’s conscience It is possible the latter in science and technology’s unimpeded and triumphant progress will eventually be disinvented

MAUTHAUSEN	MAUTHAUSEN

Ĉepinte kaj laŭdeklive de altgermana gemuto pedikoj termite fosas en sennombraj korpoj iuj apenaŭ vivaj monumenton al la Miljara Regno. Stinkaj, striitaj ĉifonoj pendas loze de kavernaj, kadavraj korpoj malbenitaj de nasko aŭ de blinda hazardo dum ili silente ploras subpremitaj de sarkasma suno en la sufoke senfina ŝtonminejo spronataj de sakroj de kapoj kaj kolbofrapoj de SS-anoj. Multegaj pliaj jam estas ekspeditaj al jenseits. Iliaj senlumaj okulkavoj jam ekflustris neniu scias kion al la postlasitoj antaŭ ol eksori ĉielen kun kriĉantaj fumoj de la krematorio.	Along the slopes toward the hilltop of High-German gemütlichkeit lice dig into countless corpses some still almost alive as the might of termites tearing into a monument to the Millenary Reich Stinking striped rags hang from cavernous bodies cursed by birth or chance while they cry in silence smothered by a sniggering sun and dig diligently in the precipitous stone quarry spurred on by kapos’ snarls and slamming SS rifle butts Yet many more have already been dispatched to the jenseits Their empty eyesockets have already gazed into the indifferent heaven They have already whispered no one knows what to those left behind before they soared skywards with the screaming smoke of the crematorium
jenseits — ekster.	jenseits — beyond.

ELI, ELI, LAMA SABAĤTANI?	ELI, ELI, LAMA SABACHTANI?

La rokoj diskrevis kaj la tomboj malfermiĝis, kiam la Reĝo de l’ Judoj estis krucumata en sia dornokrono de la martiro fata. Kaj jen liaj gesekvantoj kun hororo kriĉis. Sed la ter’ restis solida kaj indiferentis, dum kiel martiroj mortadis ses milionoj da simplaj judoj far de la modernaj teŭtonoj, kaj surdamuta homaro komplice silentis. Kaj dum la Eternulo ne igis resurekti siajn idojn — ni eĉ neniam povus projekti krucegon egalan al la amasa pereo De l’ martiroj, kiel sola memor’, morna veo suspire eliĝas — kvazaŭ gasĉambra Ciklono — el la gorĝoj de l’ savitoj. Morba antifono.	Rocks fell and tombs opened when the King of Jews was crowned with thorns and crucified the martyr as followers screamed in horror. But the earth remained calm, almost indifferent to six million Jews dying a martyr’s death at the hands of the new Teutons with deaf and dumb mankind, a silent accomplice. And if the Lord did resurrect His six million no wall would be large enough to hang such a cross to match this massive slaughter Of those martyrs whose sole memories are mournful woes exhaled from the throats of those saved — like cyclonic gas chambers: their morbid antiphon.
Eli, Eli, lama sabachtani? — My Lord, my Lord, why hast thou forsaken me?

LAMENTO POR LA CIGANOJ

LAMENT FOR THE GYPSIES

Iliaj hejmoj estas la senfinaj
ebenoj de Eŭrazio.
Ilia tegmento la stelluma ĉielo
sub kiu ili dormis en triba ĉirkaŭbrako.
Kvazaŭ papilioj ili neniam povis kontenti
pri la gusto de unu floro
Sed devis serĉi konstante
la lumon de ĉiam novaj ĝardenoj.
Ili ne volis rezigni la liberecon
vagi tra la kontinento
por la prezo de propra patrio.
Nomadi sen malhelpoj
de lando al lando
estis tiel valora por ili
kiel la vivo mem.
Ili parolis strangan lingvon
kiun la erudiciuloj konsideras la plej malnova
sed postlasis nenian skribon.
Ke ili kuraĝis esti tiel diferencaj disde la aliaj
restas ilia ĉefa testamento.
Tamen ilia amo al la muziko estis tiel senlima
kiel ilia amo al la libereco.
La vibrantaj kaj melankoliaj melodioj kiujn ili violonis
vagante de lando al lando
retrovis sin en la notlibroj
de famaj komponistoj.
Ilia nomademo vekadis suspektojn
kaj ofte kaŭzis persekutojn.
Kvankam senkulpaj pri ajna idolatrio
multaj estis devigitaj adopti fremdajn kredojn.
Iliaj virinoj posedis la arton
antaŭdiri la estontecon de aliaj
sed havis neniun antaŭsenton de tio
kio okazos al ilia propra popolo.
Kvankam ilia tragika sorto malofte menciiĝas
en la analoj de la dummilita Holokaŭsto,
ili postlasis al ni —
antaŭ ol konsumiĝi en krematoriaj fajroj —
la unikan testamenton:
tiun de la popolo
kiu praktikis sen prediki
kion ĝi kredis —
ke popoloj ne devas esti dividitaj per bordlimoj.

Their home was the endless
plains of Eurasia.
Their roof was the starlit sky
under which they slept in tribal embrace.
Like butterflies they would never settle
for the taste of one flower
but move on to the light
of ever new gardens.
They did not want to give up
their freedom to roam the continent
for the price of a homeland.
To rove without hindrance
from land to land
was as precious to them
as life itself.
They spoke a strange tongue
scholars count among the oldest
but they left no writings.
That they dared to be so different from others
remains their chief heritage.
Yet their love of music was as boundless
as their love of freedom.
The vibrant and melancholy tunes they fiddled and danced
as they wandered from country to country
found their way into notebooks
of many a famous composer.
Their nomadic ways aroused suspicion
and often they were persecuted.
Although innocent of any idolatry
many were forced to adopt alien creeds.
Their women possessed the art
of foretelling the future of others
yet had no foreboding of what
was in store for their own people.
Although their tragic share is seldom included
in the Holocaust of World War Two
They bequeathed to us
before they were consumed by crematoria
a unique legacy:
that of a people
who practiced without preaching
what they believed —
that peoples should not be divided by frontiers.

LA HUNDULINO DE BUCHENWALD	THE BITCH OF BUCHENWALD
(Rekviemo por la haŭto)	(Requiem for the Skin)

Ŝirita kaj cikatrohava pro batado kaj ŝrumpiĝinta de malsatego, kovrita nur per stinka kaj ĉifona striita ĉemizo prizonula, vi estis pli ol nura haŭto: ludaĵo kaj montroobjekto por morba scivolemo. La plej elstara demono en hitleraj inferejoj, Frau Ilse Koch — “La Hundulino de Buchenwald” — ŝajnis ŝati vin pleje inter tiuj el vi, kiuj estis ornamitaj per tatuaĵoj provokantaj en ŝi spasmojn de travibraj ideoj pri desegno por ŝiaj lampŝirmiloj. Kiam ŝi aranĝis feston por celebri sian novan ekspozicion, la plej admirata de SS-oficiroj estis la haŭto, kiu estis vi, tiel riĉe kaj kolorplene tatuita per la vortoj HAENSEL UND GRETEL brilantaj super elektra ampolo. Aĥ, haŭto, iliaj laŭdaj rigardoj kaj komentoj estis multe pli putraj ol estus la haŭto, kiu estis vi, se vi putriĝintus en la tero infestita de vermoj. Sed nun finfine vi povas ripozi en paco, haŭto — la orgioj de la barbaroj estas for. Requiesca in pace.	Torn and scarred by beatings, shriveled from starvation, with only a striped shirt, stinking and tattered, to cover you, you were more than mere skin, you were a showpiece for morbid curiosity. The foremost demon in Hitler’s hellholes, Frau Ilse Koch — “The Bitch of Buchenwald” — fancied you most among those of you adorned with tattoos, stirring her to spasm forth more thrilling lampshade designs. When she gave a party to celebrate her new exhibits, the most admired by SS officers was the skin that was you, so richly and colorfully tattooed with the words HAENSEL UND GRETEL shining over a light bulb. Ah, skin, their delighted gaze and praising comments were far more foul than the rest of you rotting in the earth infested with maggots. At last, skin, you may rest in peace — the orgies of the barbarians are over. Requiesca in pace.
Note: But are they? Ilse Koch was only briefly imprisoned.

REINHARDT HEYDRICH

Amikoj nomis lin
“die blonde Bestie”.

Lia blankeca haŭto
lia longa rabobesta nazo
kaj liaj mincaj senmovaj lipoj
estis tiel severaj
kiel liaj malkvietaj glaciaj okuloj.
Li estis vere
“juna malbona dio de l’ morto”.

Spite sian aperon
prototipe arjan,
nehumanan kaj kruelan,
li malamis sian sekreton
dividatan kun Heinrich Himmler,
lia arĥirivalo en amasbuĉado
de l’ Fina Solvo:
lia avino estis judino
kaj li timegis
ke li estos perfidita.

Foje reveninte hejmen
el kabaredo
li ŝanceliĝis ebria
en la banĉambron
nudigis sin
antaŭ spegulo
kaj mokis sin mem
pli malestime
ol ajnan judon
kiun li iam rigardis.

Kriĉante:
“Ci juda skorio!”
li ekpafis dufoje
kontraŭ sian imagon
ridegante pri la disrompita judo
diseriĝinta sur la planko de l’ banĉambro.

Lia sanga regado
kiel Reichsprotektor
de Bohemio kaj Moravio
finiĝis
kiam du ĉeĥaj patriotoj
Jan Kubis
kaj
Josef Babeik
ĵetis grenadon
kontraŭ lin
tute maltrafante
lian respegulitan
imagon.

Friends called him
“die blonde Bestie”.

With his bleached skin,
straight nose,
and thin motionless lips —
as severe as his restless eyes —
he was indeed
“a young evil god of death”.

Despite his appearance
purely Aryan,
inhuman and cruel,
he hated his secret
shared with Heinrich Himmler
(his archrival in mass slaughters
of the Final Solution):
His grandmother was Jewish
and he dreaded
being betrayed.

Once upon returning home
from a cabaret,
he staggered drunk
into the bathroom,
stripped
before a mirror
and sneered at himself
more scornfully
than at any Jew
he had ever gazed upon,
shouting:
“You Jewish scum!”
He fired two shots
at his image,
laughing at the shattered Jew
splattered on the bathroom floor.

His bloody rule
as Reichsprotektor
of Bohemia and Moravia
ended
when two Czech patriots,
Jan Kubis and Josef Babeik,
threw a grendade at him —
totally missing
his mirrored reflection.

NIA SOLA POSEDAĴO	OUR SOLE POSSESSION
(por Bebe kaj Stanley H. Barkan)	(for Bebe and Stanley H. Barkan)

En la getto kie ankoraŭ estis eble amori mi renkontis ŝin. Ni ambaŭ havis deksep jarojn kaj hontis pri niaj nudaj korpoj. Tenante nin per la manoj ni timeme ĉirkaŭbrakis nin. En la koncentrejo ni estis apartigitaj per la pikdratoj sed nia ardo ignoris barierojn. La serĉlumoj de la gardoturoj spionis la mallumon kiam mi rampis al la virinaj barakoj sub la dratoj kaj tordiĝis inter vivo kaj morto. Mi atingis la pordon malfermis ĝin kaj ŝtele englitis ĝis kie la flustro de mia amata gvidis min al la plej supra priĉo kie ŝi atendis nuda. La koŝmaron de la realo englutis la abismo de nia ĉirkaŭbrako kaj ni soris al la alto de ĉio homa penetrante unu la alian. La virinoj ĉirkaŭ ni dormis suspirante aŭ ronkante dum ni estis transe de ĉio bridante niajn pasiojn aŭ silentigante niajn ĝemojn. Ni koitis en la febro kian niaj korpoj neniam antaŭe konis. Ni posedis nenion krom unu la alian. Dividante tiujn momentojn ni moviĝis kun la ritmo de la luno kaj la steloj kiuj brilis super ni eterne.	In the ghetto where it was still possible to make love, I met her. We were seventeen and blushing in each other’s gaze as we embraced. Once in the camp — separated by barbed-wire fences — we knew no barriers. Guard towers blazing with spotlights searched the darkness as I crawled to the women’s barracks — digging, squirming my way between life and death. I reached the door where I could slip inside, led by her whisper to our yearning. The nightmare of the day was swallowed in the chasm of our embrace where we soared to celebrate everything human: our sole possession. Sharing those few moments — nothing but each other — we rose to the rhythm of moon and stars glowing with eternity.

LUSIA

Ŝi estis mia najbarino
antaŭ la milito —
kaj kiam dekkvarjarulo
mi sekrete revis pri ŝi
enamiĝinte al ŝiaj
nigraj brulantaj okuloj
kaj ŝia velura voĉo
plena de amo.

Kaj nun nenio de ŝi restas
krom ŝia disŝirita vestaĵo
kaj flakoj de sango
kiun sorbas la grundo.

Ĉar ŝi ekaŭdacis
interparoli kun juna SS-gardisto
la koncentrejestro
ordonis
ĵeti ŝin
en la kaĝon
de siaj amataj
murdohundoj.

Post kelkaj minutoj
ŝia karno estis devorita
kaj ŝiaj ostoj disrompitaj
kaj nenio plu restis
krom miaj memoroj
kaj larmoj
kiujn sorbas la grundo
kiun ni ambaŭ dividis
kun la murdantoj
homaj kaj hundaj.

Ŝi estis mia najbarino
antaŭ la milito...
kun ŝiaj
nigraj brulantaj okuloj
kaj velura voĉo
plena de amo.

She was my neighbor
before the war —
and at fourteen
I restlessly dreamed
of her burning black eyes
and velvet voice.

Because she dared speak
to a young SS guard,
the camp commandant
ordered her thrown
into the cage
of his prized
killer canines

They ripped
her flesh,
they broke
her bones.

Now nothing remains
but her torn clothes
and puddles of blood
soaking the ground
... with my tears.

SAUBERKEIT	SAUBERKEIT

El la graso de siaj viktimoj ili faris sapon. Kaj ekde tiam ili por ĉiam lavadas la malpuron kiu makulas iliajn fetorajn fingrojn.	From the fat of their victims they made soap and ever since they still cleanse the filth that stains their fetid fingers.
Sauberkeit — cleanliness.

NI, LA POSTVIVANTOJ

WE THE SURVIVORS

La profunde griza fumo
de krematorioj
odoranta de brulanta karno
skribos por ĉiam
sian mornan proteston
sur la senkompatan
ĉielon
dum niaj intestoj
tordiĝos
pro
la doloro
de teruraj memoroj.

La cindroj
de mortigitoj
en gasĉambroj
por ĉiam
estos
disblovataj
tra
la sunlumigitaj polaj herbejoj —
la herbejoj de funebro —
kaj dispersataj
super la malbenita tero
sub kiu kuŝas entombigitaj
la mortpafitoj
en amasekzekutoj.

La klakbruo
de mitraloj
por ĉiam
resonados
en la sango
de niaj fratoj
dum
ĝi fluetas
tra la vejnoj
de ilia
absurda destino.

La sputo
de amasmurdintoj
por ĉiam
makulos
la mortajn vundojn de niaj fratoj
kaj ŝpruckotos
la imaginarajn urnojn
en kiuj ni tenas
iliajn senutilajn cindrojn.

La kamentuboj
ruktantaj
sian profunde grizan fumon
odorantan
je brulanta karno
por ĉiam
ĵetados
siajn longajn ombrojn
sur niajn strangolitajn animojn.

The smoke of the crematoria
reeks of burnt flesh
forever skywriting
bleak protest
upon a numbed heaven
as our entrails writhe
with pain and dread
of gnawing memories.

The ashes of our dead
will forever blow
across sunlit Polish meadows...
meadows of mourning
where we are spread
over the charred earth
and buried
with the murdered millions.

The sputtering of machine guns
will always resound in our blood
flushing through the veins
of a senseless destiny.

The spittle of those slaughterers
will forever foul
the wounds of our martyrs
and soil the imaginary urns
bearing their scorched remains.

The chimneys which belched
their smoking cinders
redolent of searing skin
will forever cast shadows
shackling our severed souls.

ABOUT THE AUTHOR

Julius Balbin, a native of Cracow, Poland, survived the Jewish Ghetto of Cracow and four Nazi concentration camps: Plaszow, Wieliczka, Mauthausen, and Linz. He studied English and Romance Languages at the Jagielloniam University of Cracow and at the University of Vienna where he received his doctorate. In the fifties, he published some English translations of modern Polish prose and poetry. Since the sixties —upon his return to Esperanto which he had learned at the age of fourteen— he has been engaged in writing poetry in that language as well as translating into it from French, German, Italian, Spanish, Russian, Polish, Portuguese, and Yiddish. His efforts in this field have earned him a number of international literary awards, the latest of which were the International Festival of Poetry and Art (Barcelona, 1982 & 1984) Violet medals for his poems “Tonight” and “Reinhardt Heydrich”. He has taught French, German, Spanish, and Russian at United States colleges since 1959. From 1974-78, he served as president of the New York Esperanto Society and in 1985 as vice-president of the American Society of Geolinguistics. He has held the rank of Associate Professor of English at Essex County College, New York, New Jersey, since 1969. His last book Strangled Cries (1981), the first bilingual (Esperanto-English) poetry publication ever, received wide notices of acclaim.

ABOUT THE TRANSLATOR

Charlz Rizzuto, a native New Yorker, is a graduate of Long Island University. In the sixties, he was a member of the New York Poets’ Cooperative. In the seventies, he edited a multi-media magazine, Come and Eat. He has published poetry in various literary magazines and is at present working on a novel and children’s books. For the past seven years, he has been interested in Esperanto, the international language. In his opinion, the significant achievements of Esperanto poetry should be made available in English translation.