La celo sen difino

La demando estas ne kiel vojon fari,
vojo estas longa, aŭ ĝi estas mallonga,
sed evidente ĝi kondukas ĉiam ien
kio indas nur moderan laŭdon.
Nek estas la demando kiel starigi domon,
kvankam oni ja devas agnoski ĝian utilon
kun la dikaj muroj kaj la tegmento
(modela signo pri la konservemo)
sed ankaŭ ĝi proponas nenian solvon.

Kio validas por nia kazo prefere
estas du fortaj piedoj
koro kuraĝa
kaj drasta senfina strebo al la horizontoj
super ŝtonoj kaj lafrokoj
terbuloj kaj ĉiuspecaj malebenaĵoj
trans lagoj kaj riveroj
marĉoj kaj ĉiuspecaj malsekaĵoj
inter montoj kaj urboj
homoj kaj ĉiuspecaj elstaraĵoj
por ĉiam daŭrigi sen iu celo difinita
ĉar ĝuste tiu estas la plej bela
plej liberiga, sen iu ajn ĉirkaŭstringo.

Kaj en la vespero, kiam benas ripoz’
muskolojn lacigitajn post la taga paŝado,
estas ĝue tiam mediti
pri la lumo kiu tiel evidentas
ke ĝi estas konstatebla de absolute ĉiuj
kiam ajn kaj ĉiuloke, se nur
la emo troviĝas iomete klini
oblikve la kapon, negrave kiuflanken,
por aliformigi la mondon je tridek gradoj,
ni diru, ĉar tio sufiĉas, kaj subite jen
brilas per vasta konstanta lumoŝvelo
la celo sen difino
sed tamen tiu kiu la sola faros
liberaj nin –– iuj jam pruvis tion.

FONTO: Ragnarsson, Baldur. “La celo sen difino,” en Esploroj (La Laguna: J. Régulo, 1973), p. 22-24. (Stafeto: Beletraj Kajeroj; 44)

It’s not a question of how to build a road,
a road can be long, or it can be short,
but obviously it always leads somewhere
which deserves only moderate praise.
Nor is it a question of how to build a house,
although its usefulness has to be recognised
with its thick walls and its roof
(a typical sign of conservative leanings)
but neither does it offer a solution.

What apply in our case are rather
two strong feet
a brave heart
and a stern unending yearning for horizons
across stones and lumps of lava
clods and all manner of undulations
across lakes and rivers
marshlands and wetlands of all kinds
among mountains and cities
people and all kinds of protuberances
forever going onwards with no definite destination
for that’s the one that is most attractive
most liberating, with no restriction whatever.

And in the evening, when repose brings benison
to muscles fatigued from the day’s exertions.
it is pleasant to meditate then
On the light which is so obvious
that absolutely everyone can confirm it
at any time and in any place if only
there is a willingness to bend the head
slightly sideways, no matter in which direction,
to alter the world through some thirty degrees.
let us say, for that is enough, and then suddenly
with a great unwavering burst of light will shine
the destination undefined
but yet the only one capable
of freeing us—some have proven this already.

SOURCE: Ragnarsson, Baldur. “The Destination Undefined,” translated by William Auld, in Star in a Night Sky: An Anthology of Esperanto Literature, edited by Paul Gubbins (London: Francis Boutle Publishers, 2012), pp. 249, 251. (Lesser Used Languages of Europe; Volume 5)