Du mikronoveloj

La telefonvoko

“Vi devus elhejmiĝi por preni iom da freŝa aero”, li memoras ke ŝi diradis al li, kaj li ĉiam ignoris la konsilon. Nun ĉiunokte li agas laŭ ŝia rekomendo. Post la vespermanĝo li eliras surstraten. Li paŝas iom lame ĝis la plej proksima telefonbudo, envenas ĝin kaj fermas la pordon. La viro klavas la telefonnumeron de sia hejmo dum li observas sian kadukan figuron reflektitan en la vitro de la budo, sur kiu glitas etaj gutoj de pluvo. Nervoza, li aŭskultas la unuan voksignalon, la duan, kaj je la kvina, kiel ĉiam, ekfunkcias la respondilo. Hodiaŭ ŝajnas ke ŝia voĉo dolĉas ankoraŭ pli el hieraŭ.

Manuel Nicolás Andreu
Traduko de Liven Dek

Amo

“Mia amiko ne revenis el la batalkampo, sinjoro. Mi petas vian permeson por iri serĉi lin”.

“Mi malpermesas”, respondis la oficiro. “Mi ne volas ke vi risku vian vivon por viro, kiu eble jam estas morta”.

Ignorante la malpermeson, la soldato eliris kaj revenis unu horon poste, morte vundita, kun la kadavro de sia amiko.

La oficiro koleris: “Mi avertis vin, ke li estas morta! Nun mi perdis du virojn! Diru, ĉu valoris la penon iri al la batalkampo por reveni kun kadavro?”

Kaj la mortanta soldato respondis:

“Kompreneble, sinjoro! Kiam mi trovis lin, li ankoraŭ vivis kaj povis diri al mi: «Amiko. . . mi estis tute certa ke vi venos»”.

El “La preĝo de la rano”
de Anthony de Mello
Tradukis Liven Dek